|
“Moet
dat commentaarstukje volgens de POL-layout opgemaakt worden? groetjes
Tara” Verdomme hé,
dat is het! Dat stomme commentaarstuk , hemel zegen mij! Die
ongelukkig godvervloekte misbakseltaak opgegeven door Mister Hulsens
himself en binnen te leveren op dinsdagmiddag.
Het is
maandagnamiddag 3 uur: slechts 21 uur, drieëndertig minuten en 15
seconden van de meedogenloze deadline verwijderd, realiseer ik me
vrijwel onmiddellijk daarna. Zuiver theoretisch gezien dan. Maar
praktisch gezien niet, want om acht uur ’s avonds
ben ik samen met vijftienduizend anderen uitgenodigd op het
afscheidsfeestje van Guy Mortier in het Sportpaleis in Antwerpen. Ik heb
hem al beloofd dat ik kom. De harige moustacheman zou het mij nooit
vergeven moest ik verstek laten gaan op zijn afscheidsfeest. Wij zijn
immers al sedert tien jaar trouwe vrienden op dinsdag wanneer het
tijdschrift waarvan hij hoofdredacteur is in de winkel ligt.
…
Ik
vervloek even de Plantijn
Hogeschool en al haar personeel. En ik wist het hé: ik was er bijna
zeker van dat er iets heel belangrijks was dat ik uit het oog verloren
was. Mijn moeder zou nu onmiddellijk een preek afsteken: “je bent een
sloddervos, koop jezelf een agenda zoniet vergeet je later je eigen
trouwdag en dan is er niemand om je te helpen”.
De gedachte aan mijn zeurende moeder maakt deze situatie enkel
nog maar erger. Plots begin ik wel te twijfelen of dit de studierichting
is die mij op het lijf is geschreven.
Na mijn
scheefgelopen avontuur in de eerste kan. rechten, zocht ik immers een
richting waarin ik mijn vulkanisch kolkende creatieve drift kon
bevredigen. Het meest creatief was ik nog met een pen: Ik had al wel
honderden liefdesbrieven geschreven naar de talrijke minnaressen die ik
al op jonge leeftijd rond mijn vinger draaide door de prachtige
metaforen waarin ik mijn liefde voor hen trachtte te verwoorden.
Voorbeelden
van zulke metaforen zijn: “ Liefste Imelda, ik zal voor jou een
regendruppel zoeken in een land waar het nooit regent, ik bied je een
koninkrijk aan waarin jij koningin bent en jouw liefde voor mij de wet
is.” Geef nu toe, mijn
allerbeste dagboek, ik ben toch wel een ongelofelijke knappe en pientere
schrijver (die af en toe zijn inspiratie bij franstalige chansonniers
steelt, maar zwijg daarover tegen die vroegere minnaressen!).Vanuit die
overtuiging had ik deze studies aangevat…
Ik sluit
mijn ogen en ik concentreer me om nieuwe literaire kunstwerkjes boven te
halen uit mijn inspiratiebronnen die rijker zijn dan de Irakese
oliebronnen. Maar ik zie niets, ik zie een pikzwarte chaotisch
geheugenblad voor me. De inspiratiebronnen zijn opgedroogd.
…
Nadat ik
de PC in gang heb gezet, voel ik de druk... tik tik tik tik... de tijd
tikt steeds maar door en is meedogenloos. Ik stop mijn pessimistische
gedachtenstroomselen want zo kom ik geen meter vooruit. Een goed
journalist is iemand die op korte tijd een goed kwaliteitsvol artikel
kan schrijven, iemand die opgewassen is tegen onvoorziene omstandigheden
en zich totaal niet laat ontmoedigen door tijdsdruk. Integendeel, een
goed journalist leeft van die adrenaline die een naderende deadline hem
geeft; het is werkelijk kicken om te flirten met de “heilige”
deadline. Ik ben wellicht de grootste flirter met de deadline. Dat maakt
me een uitstekend journalist in spe, troost ik mezelf. …
En
inderdaad drie uur en een half later ben ik bijna klaar met dat
vervloekte commentaarstuk. Nu nog een mooie slotzin verzinnen… een zin
waarna de lezer rustig kan uitademen: “ daarin ligt de sleutel tot een
succesvolle Belgische voetbaltoekomst”.
Na de Belgische voetbalwereld met mijn scherpe woorden met de
grond gelijkgemaakt te hebben, vind ik dat een hoopvolle
toekomstgerichte afsluiter wel op zijn plaats was. Een mens moet niet
altijd zwart denken. …
|